Ευχαριστούμε, για άλλη μία φορά, τον εξαίρετο Μανώλης Σταυρακάκης για την τιμητική πρόσκληση, ώστε να κάνουμε μία σύντομη αποτίμηση των συνεπειών του ψηφισθέντος οικογενειακού νόμου (4800/21), εν όψει της παγκόσμιας ημέρας γονέων . Γιορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Ιουνίου, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ του 2012 (A/RES/66/292), ως φόρος τιμής στους γονείς όλου του κόσμου, που έχουν επωμισθεί την πρωταρχική ευθύνη για την ανατροφή , την προστασία των παιδιών και την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η ευτυχία, η αγάπη και η κατανόηση.
Η δε κυβέρνηση το έχει πάρει «σοβαρά» το όλο θέμα και χτυπά την ελληνική οικογένεια από διαφορετικές γωνίες: με το νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, με τον πτωχευτικό κώδικα, που καταργείται η προστασία της πρώτης κατοικίας και με το αντεργατικό νομοσχέδιο για να μη υπάρχει ρανίδα ελεύθερου χρόνου για την οικογένεια.
Είναι ο τρόπος της να εργαλειοποιεί και την οικογένεια και να θεμελιώνει εξουσιαστικούς μηχανισμούς εξουσίας, που αναπαράγουν σχέσεις επιβολής, πειθάρχησης και στοιχεία συντηρητισμού . Ειδικά, σε περιόδους κρίσης, οι δομικές, κοινωνικές ανισότητες, όπως οι ταξικές, φυλετικές και έμφυλες θα ενταθούν. Η έλλειψη θεσμικών δομών κοινωνικής φροντίδας για την ανατροφή των τέκνων διαμορφώνει τη συνθήκη, όπου όλο το βάρος μετακυλίεται στην «πολυτραγουδισμένη» ατομική ευθύνη, δηλαδή στους γονείς (και κυρίως στη μητέρα) .
Ας γιορτάσουμε άλλη μία ημέρα εμπαιγμού και κρατικής ανυπαρξίας, για να χτυπήσουμε συμπονετικά τον ώμο των γονέων...
