Είναι γεγονός ότι το ζήτημα της λειτουργίας των ιδιωτικών φορέων παροχής υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, όπως είναι τα ιατρεία, τα οδοντριατρεία, τα πολυϊατρεία και τα πολυοδοντριατρεία, είτε υπό την μορφή εταιρείας, είτε αυτή της απλής συστέγασής τους, ρυθμίζονται μέσα σε ένα αυστηρό νομικό πλαίσιο, το οποίο στηρίζεται στην διττή φυσιογνωμία αυτών των φορέων. Ειδικότερα, πρόκειται για ιδιωτικούς φορείς, μέσα από τους οποίους αφενός ασκείται το ιατρικό λειτούργημα, αφετέρου, δε, μια επιχειρηματική δραστηριότητα, από την οποία επιδιώκεται κέρδος και ως εκ τούτου θα πρέπει να υπόκειται στους κανόνες της Αγοράς και τους περιορισμούς που θέτει η νομοθεσία επί αθέμιτου ανταγωνισμού. Προκειμένου, δε, να διαφυλάσσονται τα οικονομικά συμφέροντα, αλλά να εξυπηρετούνται και οι ανθρωπιστικοί σκοποί των φορέων αυτών και των φυσικών προσώπων που τους αποτελούν, οι ιατροί καλούνται να λογοδοτούν στους οικείους Ιατρικούς και Οδοντιατρικούς Συλλόγους. Οι Σύλλογοι αυτοί, άλλωστε, είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, αρμόδια να χορηγούν τη σχετική άδεια λειτουργίας των ιδιωτικών ιατρείων, αλλά και να ερμηνεύουν την κείμενη νομοθεσία, επιλύοντας τις διαφορές που ενδεχομένως προκύπτουν, κατόπιν ερωτημάτων που τίθενται ενώπιόν τους.
Μέσα στο ως άνω περιγραφόμενο πλαίσιο δεν είναι λίγες οι φορές που οι Σύλλογοι καλούνται να ερμηνεύσουν, άλλοτε διασταλτικά και άλλοτε στενότερα, ζητήματα, που καίτοι επαφίενται στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος, υποκρύπτουν, ωστόσο, στην πραγματικότητα συντεχνιακά συμφέροντα και την αποφυγή παραβίασης των κανόνων περί αθέμιτου ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι η γνωμοδότηση που δόθηκε, ύστερα από ερώτημα του Ιατρικού Συλλόγου Κέρκυρας σχετικά με το ποιοι έχουν δικαίωμα να διενεργούν πράξεις αποτρίχωσης με χρήση laser σε κέντρα αισθητικής και εάν επιτρέπεται να διενεργούνται από εξειδικευμένο προσωπικό ινστιτούτου ή απαιτείται η παρουσία ιατρού. Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 3 του Ν.Δ. 361/1969 απαγορεύτηκε η διενέργεια οποιασδήποτε ιατρικής πράξεως σε αισθητικούς. Κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου αυτού, δε, το Υπουργείο Υγείας εξέδωσε την υπ’ αριθμ. Γ3β/ΓΠ/οικ. 18846/13-3-2017 εγκύκλιο με θέμα «Χρήση μηχανημάτων αποτρίχωσης λέϊζερ (laser)», με την οποία απαγορεύτηκε η χρήση μηχανημάτων laser αποτρίχωσης στα εργαστήρια αισθητικής.
Ωστόσο, ύστερα από επιστολές και έγγραφα της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, το Υπουργείο Υγείας εξέδωσε την υπ’ αριθμ. 1517/19-4-2017 Εγκύκλιο, με την οποία ανακαλούσε την προηγούμενη ως άνω εγκύκλιο, ορίζοντας ότι η αποτρίχωση με μηχανήματα laser διενεργείται από: «α) ειδικευόμενους ιατρούς ειδικότητας Δερματολογίας και Πλαστικής Χειρουργικής και β) από κατόχους πτυχίου του Τμήματος Αισθητικής –Κοσμητολογίας των ΑΤΕΙ της ημεδαπής ή πτυχίου ισότιμου και αντίστοιχου της αλλοδαπής». Όπως διατυπώνεται, άλλωστε, στο άρθρο 1 του π.δ. 83/1989 «περί ασκήσεων του επαγγέλματος του αισθητικού», οι κάτοχοι πτυχίου Αισθητικής έχουν δικαίωμα να διενεργούν πράξεις αποτρίχωσης, είτε σε συνεργασία με ιατρούς, είτε σε εργαστήρια αισθητικής και ως εκ τούτου η αποτρίχωση δεν εμπίπτει στην εφαρμογή του ως άνω ν.δ. 361/1969 για την απαγόρευση κάθε είδους ιατρικής πράξης από αισθητικούς. Ωστόσο, η ως άνω εγκύκλιος, την οποία επισφράγισε και ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος με την γνωμοδότησή του, δημιούργησε μία παράδοξη κατάσταση, κατά την οποία ένας απόφοιτος Αισθητικής είναι καταλληλότερος να ασκεί ήπιες ιατρικές πράξεις από έναν, παραδείγματος χάριν, γενικό ιατρό. Στην πραγματικότητα, η εν λόγω αποσαφήνιση είχε ως στόχο την λήξη των συντεχνιακών διαξιφισμών μεταξύ ιατρών και αισθητικών.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο τοποθετούνται και οι «ζυμώσεις» που λαμβάνουν χώρα, σήμερα, στο εσωτερικό των Ιατρικών Συλλόγων, όσον αφορά το τη χορήγηση Υαλουρονικού οξέους –Botox και το ποιες ειδικότητες μπορούν να πραγματοποιούν τις πράξεις αυτές. Σχετική με το ζήτημα είναι η από 21-12-2021 γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, η οποία σε απάντηση του υπ’ αριθμ. πρωτ. 22111/12-7-2021 εγγράφου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, έκρινε ότι επιτρέπεται η διενέργεια ιατρικών πράξεων χορήγησης υαλουρονικού οξέος –botox σε ιατρούς με συναφή ειδικότητα (πλαστική χειρουργική και δερματολογία) ή σε άλλες ειδικότητες, όταν συντρέχουν ενδείξεις χρήσης, όπως Νευρολογία και Οφθαλμολογία. Επιπλέον, επιτρεπτή κρίνεται η διενέργεια των ως άνω ιατρικών πράξεων και από γναθοχειρουργούς, εφόσον διενεργούνται αποκλειστικά στο πρόσωπο και όχι στο υπόλοιπο σώμα.
Γίνεται φανερό, λοιπόν, από τα ανωτέρω ότι στην περίπτωση που ιατρός άλλης ειδικότητας, που δεν εμπίπτει σε κάποια από τις ανωτέρω, επιχειρήσει πράξεις χορήγησης υαλουρονικού οξέως –botox σε ασθενή του, ενδέχεται να δεχτεί καταγγελία από συναδέλφους, για παραβίαση των διατάξεων περί «αθέμιτου ανταγωνισμού». Το ζήτημα, δε, δεν εντοπίζεται στην έλλειψη ικανότητας από τη μεριά του να διενεργήσει μια τόσο απλή και ήπια αισθητική επέμβαση, αλλά στην κατανομή της «ιατρικής ύλης» ανάμεσα στις διάφορες ιατρικές ειδικότητες και τις διεκδικήσεις του εκάστοτε ιατρικού ή οδοντιατρικού συλλόγου.
