Στις 24 Μαΐου 2022 απήχθη με βίαιο τρόπο από την κατοικία του, όπου κατοικούσε με τη μητέρα του, ένα ανήλικο τέκνο, ο Ράινερ Τζέισον Πέντερσεν, ηλικίας έξι ετών. Απήχθη με μεθόδους που προσιδιάζουν σε μαφία και εγκληματικές οργανώσεις trafficking. Απήχθη από έναν άγνωστο κουκουλοφόρο άνδρα, ύψους περίπου 1,90μ., ο οποίος εισέβαλε στην κατοικία του και, αφού τρομοκράτησε με την παρουσία του το παιδί και την υπέργηρη γιαγιά, που ήταν εκείνη την ώρα παρούσα, άρπαξε το παιδί, του φίμωσε το στόμα για να μη γίνει αντιληπτός από τη γειτονιά και τράπηκε σε φυγή με το λευκό βαν, το οποίο ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι και στο οποίο τον ανέμεναν οι συνεργοί του, ήτοι ο πατέρας του παιδιού και ο θείος.
Στη συνέχεια, αφού είχαν προμηθευτεί έτερο όχημα, για να μη γίνουν αντιληπτοί, κατευθύνθηκαν με το παιδί δεσμευμένο, προς το δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, ενώ του αλλοίωσαν και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, κόβοντας τα μαλλιά του (τρομάζουμε να φανταστούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε αυτή η βίαιη πράξη και τον αντίκτυπο στον ψυχισμό του παιδιού). Διένυσαν οδικώς 500 χλμ., χωρίς να τους ελέγξει κανείς, χωρίς να τους καταγράψει καμία κάμερα, χωρίς να χρησιμοποιηθούν για τον εντοπισμό τους τα σημαντικότατα στοιχεία, τα οποία εισέφερε άμεσα προς τις Αρχές η μητέρα του τέκνου, δηλαδή την ταυτότητα των υπόπτων και τα στοιχεία αυτών, καθώς και τον αριθμό των κινητών τους τηλεφώνων, προκειμένου να εντοπιστούν.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς… Ουδείς τους ήλεγξε στο αεροδρόμιο; Εθεάθησαν τρεις ενήλικοι άνδρες με ένα ανήλικο παιδί και ουδείς ήλεγξε με ποια ιδιότητα ταξίδευε το ανήλικο παιδί, συνοδευόμενο από τρεις ενήλικες; Ουδείς ήλεγξε ποιοι ήταν οι γονείς του παιδιού; Αυτό το ερώτημα είναι κρίσιμο, αν συλλογιστούμε ότι ο Ράινερ δεν ταξίδεψε ως Rainer Jason Pedersen (με το όνομα του δηλαδή), ώστε να μπορεί να υποτεθεί σε ενδεχόμενο έλεγχο ότι ταξίδευε με τον πατέρα του Ricky Christopher Land Pedersen (έναν εκ των δραστών της αρπαγής και ιθύνοντα νου της συσσωμάτωσης προσώπων), αλλά ταξίδεψε με διαβατήριο άλλου παιδιού, υπό άλλο όνομα. Άρα, θα ήταν ακόμα πιο εύκολος ο εντοπισμός της παρατυπίας αυτής σε έναν ενδεχόμενο έλεγχο. Αλλά φευ! Ο Ράινερ ταξίδεψε με ταξιδιωτικό έγγραφο στο όνομα άλλου παιδιού και οι αρμόδιες Αρχές στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» δεν πήραν χαμπάρι! Είδαν δηλαδή οι αρμόδιες αρχές ένα ανήλικο παιδί 6 χρονών, το οποίο συνοδευόταν (για να μην πούμε συρόταν) από τρεις ενήλικες άνδρες, εκ των οποίων ουδείς ήταν ο πατέρας του, σύμφωνα με τα ταξιδιωτικά έγγραφα τα οποία κατείχαν και με τους οποίους τρεις άνδρες, κατά τον έλεγχο των διαβατηρίων, δεν συνέδεε τίποτα το εξάχρονο παιδί και παρόλα αυτά τους επετράπη να διαφύγουν!
Όλα αυτά οδηγούν στην απευκταία υποψία ότι το κίνητρο να φύγουν από το αεροδρόμιο Μακεδονία ήταν πολύ μεγαλύτερο και μπορεί να έχει να κάνει με την εκ των έσω βοήθεια ή εξασφάλιση μη ελέγχου.
Δεδομένου ότι επρόκειτο για ένα ανήλικο παιδί, κατά του οποίου οι εν λόγω δράστες τέλεσαν βαρύτατα αδικήματα (και συνεχίζουν να τελούν, λόγω του διαρκούς χαρακτήρος των αδικημάτων αυτών), ήταν κοινή ευχή όλων και τολμούμε να πούμε πως ήταν και πεποίθηση ημών, ως αυτονόητη εξέλιξη των πραγμάτων, ότι οι τόποι διαφυγής από τη χώρα, είτε επρόκειτο για συνοριακό σταθμό, είτε για αεροδρόμιο, είτε για λιμάνι, θα είχαν μετατραπεί σε «αστακούς» για τον εντοπισμό των τριών απαγωγέων. Δυστυχώς, προκύπτει ότι αυτή την «ασφάλεια» παρέχουν οι αρχές, μόνο κατά τη μετακίνηση προσφύγων…
Δυστυχώς όμως οι δράστες διέφυγαν ανενόχλητοι από τη χώρα σαν κύριοι και μάλιστα από το δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας! Σε ένα κλίμα συνενοχής των αρχών, ουδείς τους έλεγξε, ουδείς τους σταμάτησε. Μάλιστα έναν μήνα μετά, αν και οι Αρχές γνωρίζουν τα στοιχεία των δραστών, δεν έχει κινηθεί καν ποινική δίωξη κατά αυτών! Καθιστώντας έτι περαιτέρω συνένοχες τις Αρχές, στις εγκληματικές πράξεις των απαγωγέων.
Σε αυτήν την υπόθεση έχουμε δυο πρωτόφαντες ολιγωρίες. Από τη μία έχουμε την ολιγωρία της αστυνομίας, η οποία απέτυχε να συλλάβει τους δράστες, που δεν διέφυγαν από κάποιο αφύλαχτο συνοριακό σημείο, αλλά, σαν κύριοι, από το δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας και από την άλλη, έχουμε την ολιγωρία των δικαστικών αρχών, οι οποίες, ακόμα και ενάμιση μήνα μετά την αρπαγή, ουδέν έχουν πράξει για τη σύλληψη των δραστών.
Η συνέχεια είναι εξίσου ντροπιαστική για τη χώρα μας. Η ελληνική δικαιοσύνη με τελεσίδικη πλέον απόφαση απέρριψε την αίτηση του πατέρα (κατ´ ευφημισμό, βέβαια, από τη στιγμή, που θέτει το παιδί του σε τέτοιον βασανισμό) για επιστροφή του Ράινερ στη Νορβηγία, ενώ καθορίστηκε ως τόπος συνήθους διαμονής του τέκνου η Ελλάδα, με την απόλυτα τεκμηριωμένη αιτιολογία ότι ο αποχωρισμός του ανήλικου τέκνου από τη μητέρα του και η επιστροφή του στη Νορβηγία, ενόψει της μικρής ηλικίας του, θα έχει με βεβαιότητα αρνητικές επιδράσεις στην ομαλή ψυχοπνευματική του ανάπτυξη και θα το εκθέσει σε ανεπανόρθωτη ψυχική δοκιμασία. Επιπλέον, η μητέρα απηλλάγη αμετακλήτως των ποινικών κατηγοριών αφού με Διάταξη του κ. Εισαγγελέα Εφετών τέθηκε στο αρχείο κατ΄άρθ. 43ΚΠΔ, ως αβάσιμη στην ουσία της, η ψευδής μήνυση του πατέρα ότι δήθεν η μητέρα μετέφερε το ανήλικο τέκνο στην Ελλάδα δίχως την συναίνεση του.
Παρά τις ως άνω αποφάσεις και κατόπιν των κακουργηματικών ενεργειών μίας εγκληματικής οργάνωσης, οι νορβηγικές αρχές και οι δικηγόροι σε ένα κρεσέντο απαξίωσης των αρχών της χώρας μας, μάς περιπαίζουν λέγοντας : «ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ»…
Ο συνδυασμός όμως των ανωτέρω ολιγωριών, προσιδιάζει σε τριτοκοσμικό κράτος- κέλυφος, στο οποίο κουμάντο κάνουν οι ολιγαρχίες και όχι το δίκαιο.
Όλα τα ανωτέρω, δυστυχώς, συνέβησαν στην Ελλάδα του 2022, η οποία επαίρεται για τους «θεσμούς» και την «ασφάλεια» της ως «κράτους δικαίου δυτικού τύπου».
Μάλλον δικαίως, μας κατέταξε το World Justice Project Rule of Law Index, στον χάρτη των χωρών της Ε.Ε., ευρωπαϊκής ζώνης ελευθέρων συναλλαγών και Β. Αμερικής και στις χώρες με υψηλό εισόδημα, στην τρίτη από το τέλος θέση (ακολουθούν η Βουλγαρία και η Ουγγαρία και πίσω από χώρες όπως η Ναμίμπια, η Ρουάντα και η Ρουμανία) στον συνολικό δείκτη τήρησης του κράτους δικαίου. Μάλλον δικαίως, ο Εκπρόσωπος UNICEF στην Ελλάδα κατέληξε ότι η χώρα μας είναι η χειρότερη χώρα να είσαι παιδί…
Και πραγματικά απορούμε με την ολιγωρία των αρχών και διερωτόμαστε εάν πρόκειται όντως για ολιγωρία ή εάν με τη δικαστική ολιγωρία μέσω της μη εκδόσεως εντάλματος σύλληψης, αποπειράται να καλυφθούν οι ευθύνες των αστυνομικών αρχών.
Το γραφείο μας, με υψηλή αίσθηση δικαίου και λειτουργώντας πάντα με γνώμονα τα δικαιώματα των εντολέων μας, άσκησε το αυτονόητο, καταθέτοντας συμπληρωματική έγκληση και υποστήριξη κατηγορίας για λογαριασμό της μητέρας, η οποία έως σήμερα δεν έχει δει το παιδί της και ανησυχεί για την υγεία του και τη σωματική του ακεραιότητα κι αυτή ταύτη τη ζωή του.
Απαιτούμε την αυτονόητη κινητοποίηση των Αρχών, έστω και σε αυτό το χρονικό σημείο.
Μένουν όμως κάποια αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία θα πρέπει να απαντηθούν για να γνωρίζουν οι πολίτες, εάν τους παρέχεται ασφάλεια ή να γνωρίζουν σε ποιους εξ αυτών παρέχεται ασφάλεια, εάν ήθελε υποτεθεί αυτή δεν παρέχεται σε όλους από τη Πολιτεία.
Και τα ερωτήματα είναι τα εξής:
Χρησιμοποιήθηκαν από τις Αρχές αυτές οι πληροφορίες, που από την πρώτη στιγμή προσέφερε η μητέρα στις Αρχές, σχετικά με την ταυτότητα των δραστών;
Εντοπίστηκαν από τις Αρχές, τα κινητά τηλέφωνα των δραστών;
Εντοπίστηκε η πορεία των δραστών;
Εστάλη σήμα στους συνοριακούς σταθμούς, τα λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας σχετικά με τα στοιχεία των δραστών, ώστε να αποτραπεί η διαφυγή τους;
Όλα τα ανωτέρω θέσαμε και ενώπιον των αρμοδίων Υπουργών, δια εξώδικης επιστολής του γραφείου μας, η οποία έως και σήμερα έχει μείνει αναπάντητη. Και απορούμε για άλλη μια φορά. Πρόκειται για σιγή συγκάλυψης;
Έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε άπειρες φορές με τον υπουργό δικαιοσύνης, τον πλέον αρμόδιο, ώστε να συνεργαστεί με τη eurojust (όπως έχει πράξει άμεσα η Κύπρος και ανέλαβε το απαχθέν παιδί), αλλά εις μάτην, δεδομένου ότι όλο τον χρόνο του τον διαθέτει να συνομιλεί με ακραίες οργανώσεις «μπαμπάδων» (οι οποίοι, μάλιστα, υποστήριζαν και την εγκληματική αυτή οργάνωση στην οποία συμμετείχε ο πατέρας), ως δακρυρροούσες περσόνες κακοστημένης σκηνοθεσίας και να κανονίζει τηλεοπτικές εμφανίσεις μαζί τους για να συζητήσει αντιεπιστημονικά ψευτοσύνδρομα.
Την ίδια ώρα, που κάτω από τη μύτη τους εσκεμμένως ή προκλητικώς αδιάφορα, συντελείται μια ντροπιαστική υποτίμηση κακουργηματικών πράξεων και εξευτελισμός των αρχών της χώρας μας, σε διακρατικό επίπεδο και, το κυριότερο, ένα ανήλικο βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Αλλά είπαμε το μόνο σωστό θύμα είναι το νεκρό θύμα, τότε θα αρχίσουν να εκκρίνουν κροκοδείλια δάκρυα.
Εν κατακλείδι, ένα πολύ μεγάλο, ντροπιαστικό κεφάλαιο ανοίγεται στον εθνικό, δικαιϊκό μας ιστορικό να καταγράψει.
Αθήνα, 5/7/2022
Δικηγορικό γραφείο
«Μίνα Καούνη και Συνεργάτες»
Ως πληρεξούσιοι δικηγόροι της
μητέρας Νίνα -Γκαμπριέλα Ετμεκτζόγλου-Τερζοπούλου-Βιάττο
και του ανηλίκου Ράινερ Τζέισον Πέντερσεν
