Ας θυμώσουμε, επιτέλους ! Ας πούμε δυνατά κι ας διεκδικήσουμε ένα «ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ»!
Ας θυμώσουμε με ένα θυμό έντονο ,ανατρεπτικό κι απόλυτα υγιή. Ας αγνοήσουμε τις new age ψευτοφιλοσοφίες περί «συνεχούς αγάπης» και «θετικών vibes» κι ας αναλογιστούμε ότι ένας μεγάλος θυμός είναι προαπαιτούμενο των κοινωνικών αλλαγών. Οι φαιδρότητες για το τραγικό γεγονός σε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ΜΙΝΤΙΑΚΟ, ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟ επίπεδο είναι τόσο κραυγαλέες, που θα τις αντιμετωπίζαμε ως τέτοιες, αν δεν είχαμε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα. Κι αν οι τρεις τελευταίες μπορούν να λυθούν με τσουχτερά πρόστιμα και πειθαρχικά, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η βούληση, η πρώτη δηλ. η κοινωνική είναι η πιο δύσκολη πίστα και θέλει μια εκπαιδευτική, νομοθετική, νομολογιακή, συνειδησιακή επανάσταση, αν όχι μια πραγματική...
Στην πρώτη φαιδρότητα, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, έχουμε φθάσει στο σημείο η τηλεόραση να μη μιμείται τη ζωή, αλλά η ζωή να μιμείται την τηλεόραση και μάλιστα την trash.
Αν κι έχουμε συνηθίσει να κατηγορείται το θύμα στις περιπτώσεις βιασμών, γυναικοκτονιών κλπ, εν τούτοις σοκαριστήκαμε με το αβυσσαλέο μίσος που εκτοξεύθηκε κι από άνδρες και από γυναίκες για ένα θύμα που ήταν ακόμα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του πόνου και πριν ακόμα συλληφθεί η φερόμενη δράστις.
Η γυναίκα έλεγε ότι δεν είχε ιδέα ποια της επιτέθηκε, αλλά οι «επαίοντες» είχαν ήδη βγάλει τα συμπεράσματά τους. Στην αρχή τρόμαξαν οι κυρ-Παντελήδες μην ήταν μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, γιατί διαδόθηκε ότι είχε «εμπλοκή με τις αρχές». Αργότερα αποδείχθηκε ότι είχε προστρέξει στις αρχές, ως κακοποιημένη, αυτό όμως, μεταφράζεται από κάποιους ως εμπλοκή. Τρόμος στους νοικοκυραίους...
Αργότερα, της αποδίδεται μομφή πως ήταν αντροχωρίστρα, αφού η “ερωτική αντιζηλία” μπορεί να όπλισε το χέρι εκείνης που της έριξε βιτριόλι, που μάλιστα αναφέρεται συμπονετικά ως “η πληγωμένη γυναίκα”. Εναντίον της όσες έχουν απατηθεί από σύντροφό και σύζυγο.
Στη συνέχεια, δέχεται ένα ανελέητο assassination character, γιατί τόλμησε στην ηλικία των 34 χρόνων να είναι όμορφη, χαρούμενη, με αυτοπεποίθηση και οικονομικά ανεξάρτητη. Μέγα λάθος!
Γιατί εκπέμπει τόση χαρά και αυτοεκτίμηση, αφού έχει διαβεί το κατώφλι των 30 και δεν έχει μπει στο κλαμπ των 1,7 παιδιών, του σπιτιού στα προάστια και του SUV;
Και ανάμεσά τους πολλές γυναίκες που το πήραν προσωπικά, ίσως γιατί νιώθουν ότι κερδίζουν την αξία και την αυτοεκτίμησή τους μέσα από την ιδέα ότι επιτέλεσαν τον ρόλο τους ως γυναίκες, τον μοναδικό και σωστό δρόμο προς την επιτυχημένη θηλυκότητα.
Κι άρχισαν τα μοχθηρά κι εμετικά σενάρια περί χορηγών (γιατί πώς είναι δυνατόν εν έτει 2020 μια γυναίκα να έχει το δικό της πορτοφόλι και να μη στηρίζεται στον άνδρα και να μπορεί να ντύνεται και να ταξιδεύει...) κι ακόμα ελεεινότερα περί μαφίας νταβατζήδων, περί sex working κλπ. ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΝΩ Η ΙΩΑΝΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΗ.
Απροστάτευτη και μόνη να καλείται να αντιμετωπίσει, πέρα από τον ανείπωτο πόνο και το ψυχικό δράμα της αναίτιας επίθεσης, και το μίσος ενός ανεγκέφαλου κόσμου που αναζητεί πάντα εξιλαστήρια θύματα και μάγισσες να ρίξει στην πυρά. Που, κατά βάθος, χαίρεται που κάηκε η ζωή ενός αθώου ανθρώπου, γιατί αισθάνθηκε ότι τιμωρήθηκε, γιατί δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...
Οι θεματοφύλακες των παραδοσιακών αξιών τρόμαξαν με μια γυναίκα χαρούμενη κι ανεξάρτητη που δεν συντηρεί τον μύθο περί γυναικείας ολοκλήρωσης μέσα από τον γάμο και παιδιά, γιατί διαφορετικά φοβούνται πως οι γυναίκες θα αρχίσουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις, αντί να ακολουθούν αυτόματα το προδιαγεγραμμένο μονοπάτι και ίσως τότε ανακαλύψουν πως όλος αυτός ο διακανονισμος δεν τις συμφέρει ιδιαίτερα, δεν ταιριάζει σε όλες ή έρχεται με μεγάλο προσωπικό κόστος, το οποίο οι άντρες δεν μοιράζονται στα ίσα.
Κι όταν παρουσιάστηκε η φερόμενη δράστις, δεν ηρέμησαν οι μισογύνηδες. Εγκαλούσαν, μάλιστα, τις γυναικείες συλλογικότητες γιατί δεν μιλάνε (που μίλησαν εκτεταμένα ) όπως στις γυναικοκτονίες, επειδή δήθεν η δράστις είναι γυναίκα. Λες και δεν είναι το ίδιο ακριβώς παράγωγο ενός καταπιεστικού συστήματος που γεννά αυτές τις αγκυλώσεις.
Είναι και η δράστις καθρέπτης ενός συστήματος ανατροφής και διαπαιδαγώγησης, όπως και οι γυναικοκτόνοι και οι βιαστές . Ούτε ψυχικά ασθενείς, ούτε διαταραγμένοι . Αυτό διδάσκουν στις γυναίκες εξ απαλών ονύχων και πολλές αναγκάζονται να παίξουν με αυτούς τους κανόνες, γιατί δεν έχουν γνωρίσει άλλους.
Πρέπει, συνεχώς, να πολεμούν να κερδίσουν την αποδοχή των αντρών, γιατί από αυτή έχουν μάθει ότι εξαρτάται η αξία τους και συχνά η επιβίωσή τους.
Και δεν είναι μόνο η οικογένεια που διδάσκει αυτό στις γυναίκες .ΟΛΗ η κοινωνία από το σχολείο και την εκκλησία μέχρι την τηλεόραση και την διαφήμιση βάζει το χεράκι τους για να μεγαλώσουν έτσι.
Να είσαι γλυκιά και χαμογελαστή. Να μην «ακούγεσαι». Να μην ενοχλείς. Να μη γίνεσαι φορτική. Να κάνεις υπομονή. Nα αναλώνεις αθόρυβα τον χρόνο σου καταστρώνοντας στρατηγικές για να τον κάνεις να σου προτείνει να βγείτε, να τα φτιάξετε, να συγκατοικήσετε, να παντρευτείτε. Kυρίως το τελευταίο.
Τα προηγούμενα είναι απλώς το αγκίστρι.
Πόσες ατελείωτες σελίδες έχουν γραφτεί και πόσες γενιές γυναικών δεν έχουν γαλουχηθεί με τις ίδιες αρχές, που επαναλαμβάνονται με μελωδική φωνή από μαμάδες, γιαγιάδες, νταντάδες την ώρα που μας παίρνουν βίαια το νεροπίστολο από τα χέρια και μας στερεώνουν επιδέξια τα ροζ κοκαλάκια στις μπούκλες, μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη.
Σήμερα κάποιες από εμάς αναρωτιόμαστε, γιατί συχνά αισθανόμαστε αόρατες,αδικημένες ή προδομένες.
Ξεσπάμε σε νευρικές κρίσεις ή ψάχνουμε εναγωνίως την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα, ξεφυλλίζοντας αστρολογικές προβλέψεις και φτηνές αναλύσεις ψυχολογίας.
Δεχτήκαμε αβασάνιστα ένα κάρο θεωρίες, γιατί είναι πολύ πιο βολικό να υιοθετήσεις μια «κατωτερότητα» από το να παλέψεις να την ανατρέψεις.
Ένας τεράστιος παράγοντας είναι ο πολιτισμικός. Οι γυναίκες μπορει ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ να έχουν τα ίδια δικαιώματα και ελευθερίες με τους άντρες, στην πράξη όμως γεννιούνται και ζουν σε μια κουλτούρα πού ούτε τις ίδιες φιλοδοξίες τους καλλιεργεί, ούτε την ίδια αυτοεκτίμηση, ούτε τις ίδιες ευκαιρίες τους δίνει στον εκπαιδευτικό και επαγγελματικό τομέα και άρα στην δυνατότητα οικονομικής ανεξαρτησίας.
Κι αν αυτό φαίνεται παρωχημένο, δείτε πώς επαληθεύεται με τον οχετό που εξαπέλυσαν κατά του θύματος. Πού τα εύρισκε τα χρήματα ( μια γυναίκα εργαζόμενη ), αν όχι από άνδρες χορηγούς στους οποίους πουλούσε την ομορφιά της, γιατί κατά τη γνώμη τους τι να την κάνεις την εμφάνιση αν δεν την εξαργυρώνεις;
Προσέξτε τώρα την διαφορά: όταν αποκαλύφθηκε το υποτιθέμενο μήλο της έριδος, δεν πέρασε από καμία πασαρέλα, ούτε με βερμούδα, ούτε με μαγιώ, ούτε με λάγνο βλέμμα. Η ανακοίνωση λιτή κι «αντρίκεια»:
«Πρώην μπάρμαν -έχει εργαστεί σε διάφορα μαγαζιά στα Επτάνησα, αλλά και στην Αθήνα- νυν υπάλληλος σε μια εταιρεία, ο νεαρός άνδρας φαίνεται να αγαπά τα ταξίδια και τη διασκέδαση, όπως κάθε άνθρωπος στην ηλικία του. Ο γοητευτικός άνδρας που παρ’ όλα αυτά κρατά χαμηλό προφίλ, είναι οπαδός του Ολυμπιακού και βρέθηκε στο στόχαστρο της 35χρονης, η οποία επένδυσε σε μια σχέση που για εκείνον ήταν ελεύθερη και περιστασιακή»
Η μόνη γαργαλιστική λεπτομέρεια είναι ότι είναι οπαδός του Ολυμπιακού, αλλά κατά τα άλλα αγαπά τα ταξίδια και τη διασκέδαση, ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ. Ένα δικαίωμα που δεν αναγνωρίσθηκε στην Ιωάννα και σε χιλιάδες άλλες γυναίκες.
Ναι, πολλές γυναίκες πρωτοστάτησαν στο victim blaming. Δεν εκπλαγήκαμε. Είναι λυπηρό, είναι παράλογο, ναι, αλλά και αυτές στο ίδιο καζάνι κοινωνίας μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν με αυτές τις ιδέες.
Όχι απλώς δεν είναι και τόσο σοκαριστικο, αλλά αντιθέτως επιβεβαιώνει πόσο χρειάζεται ένας συνολικός πόλεμος ενάντια στις κυρίαρχες παράλογες ιδέες αιώνων που μας καταπιέζουν όλες και όλους.
Ο μισογυνισμός είναι μέσα μας και χρειάζεται όλες να τσεκάρουμε, ξανά και ξανά τις απόψεις μας και κυρίως τον έντονο θυμό μας προς τις γυναίκες. Ολες ξεκινήσαμε με πατριαρχικά διδάγματα και κοπιάζουμε με τις δικές μας δυνάμεις να τα ξεπεράσουμε. Η κάθε μία με τον ρυθμό της.
Και είναι και η ψευδοασφάλεια που αισθάνονται πολλές γυναίκες, πως υπάρχει ένα είδος καρμικής δικαιοσύνης και άρα αν συμπεριφερθούν «σωστά» θα αποφύγουν τις αρνητικές συνέπειες. Η ανάγκη λοιπόν πολλών γυναικών να πιστέψουν πως αν ντυθούν «σεμνά», δεν περπατάνε το βράδυ μόνες τους ή αν δεν «δίνουν δικαιώματα» θα αποφύγουν εγγυημένα τον βιασμό και τώρα το βιτριόλι, ίσως τις οδηγεί στο να επιτίθενται έτσι στις γυναίκες-θύματα-προκειμένου να υπερασπίσουν την ψευδαίσθησή τους ότι σε αυτές αποκλείεται να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, όπως χιλιάδες γυναίκες έμαθαν the hard way, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για να αποφύγεις μία επίθεση μισογυνίστικη είτε από άνδρα είτε από γυναίκα. Μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε.
Ας μιλήσουμε, κάποτε, την αληθινή γλώσσα. Η βία οφείλεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό σε κοινωνικούς παράγοντες και συστήματα καταπίεσης όπως η πατριαρχική, η ρατσιστική, η ταξική και ένα πολύ μικρό μέρος σε τυχαίους, προσωπικούς και ιδιοσυγκρασιακούς παράγοντες. Η κοινωνιολογική ανάλυση δεν δικαιολογεί ούτε ξεπλένει καμία βία, γιατί αλλο ερμηνεύω και άλλο αθωώνω, απλά την βλέπει ως μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου όπου οι έννοιες με τις οποίες πλαισιώνονται τα φύλα φορτίζουν αντίστοιχα και τις προσωπικές μας σχέσεις. Οι μισογύνηδες απλά προτιμούν να βλέπουν "κακούς" άντρες και "κακές" γυναίκες, μια απλοϊκή προσέγγιση όπως στα παραμύθια, μία κακία που προκύπτει εντελώς τυχαία και στο κενό, γιατί έτσι ελπίζουν να παρακάμψουν την συστημική ανάλυση και άρα τη ρίζα του προβλήματος -που περιλαμβάνει και τους ίδιους.
Και κοντά σε όλα τα πιο πάνω, βγήκαν οι γνωστοί μισογύνηδες να μας πληροφορήσουν για άλλη μία φορά για τον τρομερό ανταγωνισμό που υπάρχει στις γυναίκες και την παντελή έλλειψη αλληλεγγύης. Αν δεν ήταν τόσο τραγικό το θέμα, θα κρατούσαμε την κοιλιά μας από τα γέλια, που οι άνδρες είναι ικανοί να σκοτωθούν μεταξύ τους γιατί κάποιος τους στραβοκοίταξε ή δεν τους παραχώρησε προτεραιότητα στην Κηφισίας ή απλά φορούσε κασκόλ αντίπαλης ομάδας.
Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν είδαμε να μιλάει κανείς για "αντρική αντιζηλεία" και για άντρες που φοβούνται ότι θα πεθάνουν μόνοι τους, που μόνο με την απειλή ξύλου νιώθουν ότι μπορούν να κρατήσουν μια γυναίκα, αλλά δεν έχουν πρόβλημα με αυτό, γιατί το προτιμούν από το να τους αφήσει εκείνη. Εκεί μιλάμε μονο για "αγάπη που του όπλισε το χέρι", νεύρα λόγω καραντίνας, και "αντρική τεστοστερόνη".
Στο ΜΙΝΤΙΑΚΟ επίπεδο και την ασυδοσία που επικρατεί, τα έχουμε πει πολλές φορές. Νόμοι υπάρχουν, ανεξάρτητες αρχές, υποτίθεται, υπάρχουν. Η ζούγκλα αυτή, ένα μόνο θεό καταλαβαίνει: τις αυστηρές οικονομικές κυρώσεις, το μποϊκοτάζ και τα καταιγιστικά μηνύματα στους χορηγούς, για κάθε λέξη που ξεστομίζουν τα βαμπίρ-δημοσιογράφοι να την πληρώνουν ακριβά .
Στη μια και μοναδική περίπτωση επίθεσης απο γυναίκα σε γυναίκα που πήρε δημοσιότητα εδώ και χρόνια, την διογκώνουν, κάνοντάς την άθλια σαπουνόπερα με πρωταγωνίστριες με καλλίγραμμα κορμιά και εφαρμοστά παντελόνια. Επί ένα, σχεδόν, μήνα αυτάρεσκες τηλεπερσόνες ασελγούν επάνω στην Ιωάννα, προβάλλουν προσωπικές της φωτογραφίες, δείχνουν τη dolce vita που απολάμβανε, υποδεικνύοντας και «συνιστώντας», σχεδόν, στο αδηφάγο κοινό, πρώτα, να φθονήσει τη γυναίκα και μετά να αναρωτηθεί αν η ίδια τα ήθελε και τα έπαθε. Όλες αυτές οι τηλεπερσόνες που ζουν σε μια ιδιωτική φούσκα ανοησίας που ορίζεται από συντεταγμένες αμάθειας, σεξισμού και υπερπροστασίας( λόγω χρημάτων).
Και φυσικά ,ούτε αναφορά στην Κωνσταντίνα Κούνεβα που το ίδιο υλικό χρησιμοποιήθηκε για να την εμποδίσει από τη συνδικαλιστική της δράση. Φοβούνται και να το αναφέρουν, μη πάει άλλου η συζήτηση και μπλέξουμε με την ταξική πάλη...
Ένα μήνα σχεδόν ρίχνουν στην Ιωάννα όσο βιτριόλι έχει απομείνει και το απολαμβάνουν . Το θύμα απροστάτευτο και βορά στις θηριωδίες τους .
Κι επειδή, δεν εμφορούμαστε από καμία ψευδεπίγραφη, συνδικαλιστική αλληλεγγύη, ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΔΟΥΛΕΙΑ είχαν να κάνουν οι συνήγοροι κατά το διάστημα που η αστυνομία ερευνούσε, δεδομένου ότι σύμφωνα με το δικαιικό μας σύστημα ,δεν ανατίθεται σε εμάς η έρευνα. Να την προστατεύσουν από τα όρνεα! Και δεν το έκαναν. Παρέλασαν από όλες τις μεσημεριανές εκπομπές να ομιλούν για μια εκκρεμή υπόθεση, χωρίς να στείλουν ένα εξώδικο απαγόρευσης, ώστε να μη βγαίνει στα μανταλάκια όλη η προσωπική ζωή και του θύματος και της δράστιδος. Και ο ΔΣΑ, αφού τους καμάρωνε όλο αυτό το διάστημα, εξέδωσε μια αργοπορημένη ανακοίνωση ότι στους εξής θα υφίστανται πειθαρχικές κυρώσεις. Ευτυχώς, προς στιγμή φοβηθήκαμε ότι θα τιμωρηθούν... Για άλλη μια φορά, από φρουροί άγρυπνοι της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γίναμε cheerleaders του Ευαγγελάτου και της Τατιάνας. Ντρεπόμαστε, πλέον, να δηλώνουμε δικηγόροι!
Και στο καθαρά ΝΟΜΙΚΟ επίπεδο, συμβαίνει συχνά σε μια ευνομούμενη πολιτεία με σαφείς διατάξεις για την μυστικότητα της προδικασίας, να διαφημίζεται σε εφημερίδα πανελλαδικής κυκλοφορίας και μάλιστα σε κυριακάτικο φύλλο ότι έχει όλη τη δικογραφία;
Διέρρευσαν αντίγραφα δικογραφίας σε πολύκροτη ποινική υπόθεση και η οποία βρίσκεται στο στάδιο της μυστικής ανάκρισης και δεν ίδρωσε κανένα αυτί.
Μόνο ο «ταπεινός» Δ.Σ. Αιγίου αποφάσισε να υποβάλει αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με αίτημα την διενέργεια επείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης για τους υπεύθυνους της παράνομης διαρροής στοιχείων της δικογραφίας
Δεν είδαμε, όμως, αντιδράσεις του εύθικτου ως προς το κύρος μας ΔΣΑ γι αυτή την διαρροή, η οποία εκτός του ότι αποτελεί παράβαση νόμου, πλήττει και την απονομή της δικαιοσύνης.
Επί πλέον, ο νομικός κόσμος βοά για την την άσκηση ποινικής δίωξης ως απόπειρα ανθρωποκτονίας και όχι ως βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη. Κι αυτό γίνεται ,όταν οι νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και ο νομοθέτης δεν λαμβάνουν υπόψη τους όλες τις ιδιαιτερότητες, αλλά πρέπει να «λοβοτομηθούν» οι ποινικές διατάξεις ,όπως έχουν θεσπιστεί, για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους σκοπούς. Αν ήθελαν αυτές οι επιθέσεις να έχουν αυστηρότερο τρόπο ποινικής αντιμετώπισης, ας το όριζαν. Η δικαιοσύνη πρέπει να διαπνέεται από ενότητα κι όχι να αντιμετωπίζεται καιροσκοπικά, ώστε να διευκολυνθεί δικονομικά η επιβολή προσωρινής κράτησης, γιατί με την βαριά σκοπουμενη σωματική βλάβη δεν προβλέπεται.
Ούτε να χρησιμοποιείται ο χαρακτηρισμός της πράξης για να παρακαμφθούν οι εγγυήσεις που συνοδεύουν την άρση απορρήτου. Ούτε να πρέπει να κολλούν κι ένα πλημμέλημα για να υπερκεράσουν το αυτόφωρο. Αυτές είναι ακροβασίες, που, όσο κι αν εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς που υποτίθεται αγιάζουν τα μέσα, συνιστούν ασταθή νομολογιακά προηγούμενα που θα βρούμε μπροστά μας σε πολλές περιστάσεις.
Το έχουμε ξαναπεί και στην υπόθεση Τοπαλούδη. Το θέμα δεν είναι η αυστηρότητα των ποινών, το θέμα έγκειται στην έκτιση και τον σωφρονισμό. Εκεί πρέπει να εστιαστεί η προσοχή μας. Νομικά όπλα στο οπλοστάσιό μας έχουμε και ποινικά και αστικά για την επιβολή αποζημιώσεων, πώς τα εφαρμόζουμε είναι το ζητούμενο.
Και σε όλο αυτόν τον μιντιακό τραγέλαφο τον οποίο συνεπικουρούν «Ειδικοί» για πάσα νόσο, ψευτοψυχολόγοι της κακιάς ώρας, εγκληματολόγοι και λοιπά άλλα εδώδιμα, καταθέτει τον οβολό της και η θεράπουσα ιατρός. Αντί να εκδοθεί ένα λιτό ιατρικό ανακοινωθέν, ως είθισται και πρέπει, μας λέει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες λίγη ώρα μετά την επέμβαση, για το πώς είναι καμένο το πρόσωπο και ότι δεν θα της αρέσει καθόλου της Ιωάννας το αποτέλεσμα, γράφοντας στα παλιά της υποδήματα προσωπικά δεδομένα (είχαμε κάνει και πολλή φασαρία για το GDPR...), προσωπική βούληση και συναίνεση. Απροστάτευτο και πάλι το θύμα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που υποτίθεται λειτουργεί με κανόνες και διοίκηση. Ο διοικητής τα άκουσε όλα αυτά ή ήταν απασχολημένος με το πού θα δώσει την καθαριότητα ή με το ποιες ιδιωτικές εταιρίες θα κάνουν δωρεές σε αναπνευστήρες;....
Δεν διατεινόμαστε ότι η Δημοσιογραφία ή η Δικαιοσύνη πρέπει να έχουν το ρόλο μαυσωλείου και να μην αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά τραντάγματα.
Πιστεύουμε, όμως, στους δημοσιογράφους και τους δικαστές, που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους και την ευθύνη τους στην κοινωνία. Που πορεύονται με αυτή, την ακούν και έχουν κύριο σκοπό να την κάνουν καλύτερη και δικαιότερη.
Δυστυχώς, όμως, η απαξιωτική εικόνα της γυναίκας, όπως έχει διαμορφωθεί στα ελληνικά ΜΜΕ, εξακολουθεί να κυριαρχεί χωρίς ενδείξεις βελτίωσης, τουναντίον πληθαίνουν τα δείγματα εκμετάλλευσης του γυναικείου σώματος ,παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες και τα διαβήματα των γυναικείων οργανώσεων. Επιπλέον, με τα στερεότυπα γυναικείων συμπεριφορών που προβάλλουν στο κοινό συντελούν, έστω και χωρίς πρόθεση, στην αύξηση των κρουσμάτων βίας, όπως έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας εναντίον γυναικών.
Η κοινωνία καταστρέφει το δικαίωμα της προσωπικότητας για πολλές γυναίκες. Αλλά, εμείς οι γυναίκες, ως υποκείμενα, οφείλουμε να επαναστατήσουμε απέναντι σε μία κοινωνία που μας κρατά φυλακισμένες.
Ο ρόλος μας σε αυτή την κοινωνία είναι πολύ σημαντικός. Θα πρέπει να αγωνιστούμε για να εμποδίσουμε τις μελλοντικές γενιές γυναικών να υποβληθούν σε ένα τέτοιο βασανισμό.
Το έχουμε πει πολλές φορές, κανείς δεν μπορεί να παραμένει αδρανής σε μια ουδέτερη θέση. Δεν υπάρχει ουδέτερη θέση. Η ακινησία σε αυτό το περιβάλλον είναι χειρότερη από το να τρέχεις προς τα πίσω. Χρειάζεται χρόνος και ενέργεια για να αλλάξει ο πολιτισμός. Μερικές φορές είναι εξουθενωτικό και αποκαρδιωτικό, αλλά απόλυτα αναγκαίο.
