«Ο ρόλος του κράτους είναι πολύ σημαντικός. Οι νόμοι πρέπει να εξελιχθούν περισσότερο, να προστατεύσουν αποτελεσματικά τις γυναίκες…Αν είχα την τύχη να στηριχτώ σε κάποιον, αν δεν ήμουν μόνη, θα είχα αντιδράσει πιο πριν. Και όλα θα ήταν διαφορετικά».
Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων συγκλονιστικών, η Βαλερί Μπακό, η οποία αφηγήθηκε την κόλαση της βίας που βίωνε στο βιβλίο “Tout le monde savait” (Όλος ο κόσμος γνώριζε).
Η Βαλερί Μπακό δικάζεται για την δολοφονία του πατριού της που έγινε αργότερα σύζυγός της. Ο πατριός της, που στη συνέχεια έγινε σύζυγός της, την βίαζε από τα 12, την ξυλοκοπούσε και την εξέδιδε .
Η Βαλερί Μπακό προβάλλεται συχνά από τα γαλλικά ΜΜΕ ως η «νέα Ζακλίν Σοβάζ», μια 60χρονη που καταδικάστηκε το 2014 διότι σκότωσε τον σύζυγό της έπειτα από δεκαετίες ενδοοικογενειακής βίας και αποφυλακίστηκε το 2016 έπειτα από προεδρική χάρη.
Δύο παράγοντες αναδεικνύει η Βαλερί, που θα την βοηθούσαν σε όλο το μαρτύριο που έζησε και την αποφυγή του φόνου : το κράτος με όλες τις λειτουργίες του, με νόμους που δεν την καταδικάζουν στην αορατότητα, που την προστατεύουν τόσο κατά τη νομοθέτηση όσο και κατά την εφαρμογή , με επαρκείς κοινωνικές και αστυνομικές υπηρεσίες με ευήκοα ώτα και μία κοινωνία που δεν «γνωρίζει και σιωπά».
Γιατί,λοιπόν, ενοχλεί ακόμα η λέξη γυναικοκτονία;
Α. Ως προς τη λεκτική «ενόχληση»:
Πριν πολλές δεκαετίες ,η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραφε ότι η αναπαράσταση του κόσμου ,όπως και ο ίδιος ο κόσμος ,είναι έργο των ανδρών .Τον περιγράφουν με την δική τους οπτική ,την οποία συγχέουν με την απόλυτη αλήθεια . Εδώ θα πρέπει να προστεθεί (ας μας συγχωρεθεί η ύβρις) ότι τον κόσμο αυτόν τον εκφέρουν και γλωσσικά με λέξεις που τους ανήκουν αποκλειστικά ,καταδικάζοντας τις γυναίκες σε αορατότητα .
Δυστυχώς , μέχρι σήμερα , σε αυτό το επίπεδο , πολύ λίγες αλλαγές έχουν παρατηρηθεί .Οι λέξεις έχουν υπόσταση και δύναμη, κουβαλούν και αντανακλούν την τοποθέτηση της κοινωνίας, η οποία είναι βαθιά σεξιστική κι αλλάζει πολύ αργά και βασανιστικά . Για την καταγωγή και το περιεχόμενο της λέξης «γυναικοκτονία» έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα, υπάρχουν αναλύσεις και μελέτες σε πολυάριθμες σελίδες στο ίντερνετ τόσο λεξιλογικά όσο και κοινωνικά , έχει υπάρξει αντικείμενο διδακτορικών διατριβών , όποτε θεωρούμε ότι είναι μάλλον περιττό εκ μέρους μας να τα αναπαραγάγουμε στο παρόν.
Υπάρχει,όμως, κι ένας άλλος λόγος σημαντικός εξίσου σημαντικός.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ! Όλους/ες εσάς που καμώνεστε δήθεν ότι δεν κατανοείτε γιατί πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία. Γιατί η απάντηση του καθενός/καθεμιάς, μετά από αυτό τον κατακλυσμιαίο αντίκτυπο γυναικοκτονιών στη χώρα μας και διεθνώς, είναι και ταυτόχρονη ακτινογραφία του εγκεφάλου του/της.
Κι αν ακόμα είναι αθώο το ερώτημα (που δεν είναι), είναι ερώτημα επιπέδου νηπιαγωγείου, που δεν αξίζει σοβαρής απάντησης
Αλλά , δυστυχώς , δεν είναι αθώο, αλλά συνιστά συγκεκαλυμμένο μισογυνισμό και μία απολίτικη και ανιστόρητη πρόσληψη της πραγματικότητας . Ο Ένγκελς με το έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του Κράτους», τα είχε πει από το 1884 ότι πρώτη καταπίεση είναι η καταπίεση του γυναικείου φύλου από το αντρικό.
Είναι, επίσης , ένα δείγμα τού να μη θέλεις να δεις όσα συμβαίνουν, να αδυνατείς να συλλάβεις την ουσία των τεκταινομένων, την ιεράρχηση των διακυβευμάτων και τις βαθιές εξουσιαστικές σχέσεις που τα διέπουν, αλλά, παρόλα αυτά, να έχεις άποψη, που, συνήθως, είναι συνάρθρωση του μισογυνισμού , του ρατσισμού , του ετεροσεξισμού και του εθνικισμού σε αγαστή συνεργασία . Αντιλαλούν παρωχημένες πεποιθήσεις , ευσεβείς πόθους ενός παλιού κόσμου σε παρακμή, που προσπαθεί μάταια να περισώσει το κύρος και την εξουσία του με αυθαίρετες επικλήσεις σε ανύπαρκτες, ακόμα και γλωσσολογικές αυθεντίες. Στερεύοντας από επιχειρήματα, μας προσκαλείτε α σκεφθούμε ότι στο τέλος είμαστε «όλοι άνθρωποι», όπως αντιδραστικά παρέθεταν στις εξεγέρσεις στην Αμερική κατά της αστυνομικής βίας εις βάρος των μαύρων το σύνθημα «all lives matter» στο αιματοβαμμένο «black lives matter», κάνοντας λόγο για αντίστροφο ρατσισμό των μαύρων κατά των λευκών…
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί καταναλώσατε αμάσητα και μεταβολίσατε ΠΛΗΡΩΣ όλους τους ευφημισμούς και τις παραχαράξεις τις λεκτικές , τις πολιτικές , τις ταξικές και τις προσβλητικές της νοημοσύνης μας, όταν ονόμαζαν: το μισογυνίστικο και ταξικό νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια «αποκατάσταση της ισότητας των φύλων», τον αντεργατικό νόμο «φιλεργατικό και προστατευτικό της εργασίας», τον πτωχευτικό νόμο «παροχή δεύτερης ευκαιρίας» και σε λίγο τον ασφαλιστικό με τον σίγουρο τίτλο «ευκαιρία να πεθάνετε νωρίς»…
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ , γιατί αφήσατε να εισαχθούν 30 γελοίες διατάξεις περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας (με το επιπρόσθετο προσωνύμιο «ωδή στην πεθερά») σε ένα εμβληματικής και συστηματικής αξίας έργο ,όπως ο Αστικός Κώδικας και ανεχθήκατε να ακούτε από βουλευτή ότι ο κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι καλός πατέρας …
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, όταν υποταχθήκατε πλήρως στα πιο πάνω και τώρα αντιδράτε με τόσο μένος σε έναν όρο, που, τόσο νομικά όσο και κοινωνικά, μόνο οφέλη μπορεί να προσπορίσει .
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί η ενόχλησή σας δεν οφείλεται σε διαφορά γλωσσικών αντιλήψεων ,αλλά σας ενοχλεί και σας ξεσηκώνει, γιατί το θέμα είναι πολιτικό και όχι γλωσσικό. Πολιτικό, γιατί εμπεριέχει την αντίληψη ότι η λέξη αυτή είναι συνυφασμένη με τις υπάρχουσες κοινωνικές εξουσίες.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί δεν σας πείραξαν άλλοι «νεολογισμοί», όπως «επιτελικό κράτος», «τηλεργασία», «self test», «άδεια ειδικού σκοπού», «εκ περιτροπής απασχόληση», «click away», «click in shop» και, κυρίως, το περιβόητο 13033!
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί, αντί να ψάξετε την αιτία, που (με βάση στοιχεία του ΟΗΕ ) 50.000 γυναίκες το χρόνο δολοφονούνται από άντρες της οικογένειάς τους, τη στιγμή που το αντίστροφο στατιστικό νούμερο -άντρες που δολοφονούνται από γυναίκες της οικογένειάς τους- είναι αμελητέο, ψάχνετε να φορτώσετε την αιτία στα «ψυχολογικά προβλήματα», αποσιωπώντας τις κοινωνικές αιτίες και, ακόμα χειρότερα, ενισχύοντας το στίγμα της σύνδεσης της ψυχικής ασθένειας με τη βία, ειδικά στη σημερινή εποχή, που τα κρούσματα ψυχικών ασθενειών αγγίζουν όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί είναι πλέον κοινή γνώση ότι η έμφυλη βία και συγκεκριμένα η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί για τις Ευρωπαίες μεταξύ 15 και 44 χρόνων η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο και στη χώρα που ζείτε, όσον αφορά στις γυναικοκτονίες, το 2019 είχαμε 13, έγιναν 8 το 2020 και 4 μέσα στο 2021, με τη δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν, να είναι η τέταρτη μέσα στο α’ εξάμηνο του τρέχοντος έτους.
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί προσπαθείτε να αντιστρέψετε τους ρόλους και να πλαστογραφήσετε τα στατιστικά της ενδοοικογενειακής βίας και αποφεύγετε να διερωτηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που μία γυναίκα δολοφόνησε έναν άντρα επειδή «ζήλευε», «τον αγαπούσε υπερβολικά» ή «είχε ψυχολογικά προβλήματα».
ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί τώρα είδατε με τα ίδια σας τα μάτια! Κι όπως λέει η Ούρσουλα Λε Γκεν : «Το πέρασμα από την άρνηση της αδικίας στην αναγνώρισή της δεν μπορεί να αναιρεθεί. Τα μάτια δεν ξεχνούν αυτό που είδαν. Όταν αντιληφθείς την αδικία, δεν μπορείς ποτέ ξανά καλή τη πίστει να αρνηθείς την καταπίεση και να υπερασπιστείς τον καταπιεστή. Αυτό που ήταν αφοσίωση πριν, τώρα γίνεται προδοσία. Από δω και στο εξής, αν δεν αντισταθείς, είσαι συνεργός».
Οι λέξεις έχουν δύναμη ,ζωή ,κινητικότητα και, κυρίως, δεν σας περιμένουν να τις εγκρίνετε. Αλλιώς, θα πάθαιναν «Μπαμπινιώτη», για τον οποίο, επίσης, αδιαφορούν πλήρως. Ο όρος γυναικοκτονία εδραιώνεται στην κοινωνία μας και καιρός είναι πλέον να ενταχθεί στο νομικό μας σύστημα .
Β. ΝΟΜΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ
Πρέπει να εισαγάγουμε στο δίκαιό μας τη γυναικοκτονία ,ως νομικό ορισμό, ώστε το συγκεκριμένο αδίκημα να αναγνωρισθεί νομικά ως η εκ δόλου αφαίρεση της ζωής γυναικών , επειδή είναι γυναίκες, ως έγκλημα το οποίο σχετίζεται με πολιτισμικά συμφραζόμενα που θέλουν τη γυναίκα , χωρίς το αυτονόητο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός τους, το δικαίωμά τους να ορίζουν την προσωπική τους ζωή
Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: αφενός τα εγκλήματα της έμφυλης βίας να υπαχθούν σε ένα πιο αυστηρό πλαίσιο ποινής, αφετέρου η πραγματική έκτιση της ποινής να είναι μεγαλύτερη από αυτή που προβλέπεται στον Π.Κ. για τους λοιπούς καταδικασθέντες.
Η νομική αναβάθμιση του εγκλήματος της γυναικοκτονίας, θα επιτελέσει και έναν κοινωνικό ρόλο. Η δε βαρύτερη τιμωρία προκύπτει από την κοινωνική ανάγκη και το αίτημα να παταχθεί το φαινόμενο της βίας εναντίον των γυναικών, το οποίο έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.
Η εισαγωγή στον Π.Κ. αυστηρότερων ποινών σε περιπτώσεις γυναικοκτονιών θα μπορούσε να γίνει με διαφόρους τρόπους. Η ένταξη αυτή θα μπορούσε να γίνει είτε προσθέτοντας ΜΙΑ ΣΑΦΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ βάση διακρίσεως στο άρθρο 82Α του Π.Κ. ,είτε εισάγοντας επιβαρυντική περίσταση απευθείας στο άρθρο 299 Π.Κ.
Υπάρχει το άρθρο 82Α του Ποινικού Κώδικα που έχει τίτλο "έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά". Αυτό το άρθρο ορίζει ότι εάν ο δράστης επέλεξε το θύμα λόγω μιας ιδιότητάς του, τότε το πλαίσιο της ποινής που μπορεί να του επιβληθεί αυξάνεται. Ειδικά για τα κακουργήματα, "το ελάχιστο όριο ποινής αυξάνεται κατά δύο έτη."
Στο υπάρχον άρθρο 82Α υπάρχει η φράση «έγκλημα κατά παθόντος λόγω ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, αλλά αφενός είναι αόριστη αφετέρου αμφισβητείται έντονα αν αντικατοπτρίζει την έμφυλη βία ή τς ίντερσεξ άτομα και γι αυτό δεν έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα στη νομολογία .
Επίσης, στην επιμέτρηση της ποινής κατ’ άρθρο 79 ΠΚ θα μπορούσε να συμπεριληφθεί το έγκλημα της γυναικοκτονίας και της έμφυλης βίας. Πέρα από τις πρακτικές συνέπειες ενός τέτοιου μέτρου, αναμφισβήτητα ,η εισαγωγή επιβαρυντικής περίστασης υποδηλώνει την αναγνώριση του φαινομένου και αποκτά και συμβολικό χαρακτήρα.
Από την άλλη, μεγάλο ζήτημα ανακύπτει και με την πραγματική έκτιση της ποινής. Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 299 ΠΚ προβλέπει «όποιος σκότωσε άλλον τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών». Σύμφωνα με το άρθρο 105Β παρ. 6 «προκειμένου για ποινές κάθειρξης δεν μπορεί να χορηγηθεί στον καταδικασθέντα απόλυση υπό όρο αν δεν έχει παραμείνει στο σωφρονιστικό κατάστημα για χρονικό διάστημα ίσο με τα δύο πέμπτα της ποινής που του επιβλήθηκε και, σε περίπτωση ισόβιας κάθειρξης δεκαέξι έτη. … Σε κάθε περίπτωση όμως ο καταδικασθείς μπορεί να απολυθεί αν έχει παραμείνει στο κατάστημα είκοσι έτη και αν εκτίει περισσότερες ποινές ισόβιας κάθειρξης αν έχει παραμείνει είκοσι πέντε έτη».
Πέρα από τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του ποινικού σωφρονισμού και χωρίς να αγνοούμε τη διάθεση μεταμέλειας του κάθε κρατούμενου, ώστε να επανενταχτεί στην κοινωνία, με άκρατο και ειλικρινή σεβασμό στα δικαιώματα τους και πρωτοστατώντας όπου αυτά πλήττονται ,όπως αναφέραμε και πιο πάνω ,προκύπτουν μέγιστα ζητήματα γενικοπροληπτικού χαρακτήρα. Ο βιασμός, η γυναικοκτονία και οι εν γένει ποινικά κολάσιμες πράξεις που ανακύπτουν από την έμφυλη βία, είναι μείζονος σημασίας, αν σκεφτεί κανείς, τις τεράστιες διαστάσεις του φαινομένου, τις στατιστικές μελέτες και τα καταγγελλόμενα περιστατικά. Πιο συγκεκριμένα, οι ειδεχθείς πράξεις με κριτήρια φύλου, έχουν κοινωνικό απόηχο, σε μια κοινωνία αδύναμη και ίσως απρόθυμη να αντισταθεί.
Ένα άλλο ζήτημα, που τίθεται πιεστικά στις ημέρες μας είναι το ζήτημα της απόλυσης υπό όρον γενικά και ειδικά στα εγκλήματα γυναικοκτονιών, βιασμών κλπ. Στο τωρινό σύστημα υπάρχει μόνο στο αρ.106 ΠΚ η προϋπόθεση της «καλής διαγωγής» μέσα στη φυλακή. Δηλ. να μην έχει δημιουργήσει οποιαδήποτε προβλήματα ο κρατούμενος . Ένα κριτήριο γραφειοκρατικό και απλουστευτικό .
Δεν θα έπρεπε, όμως, να συνδέεται ο ΟΡΟΣ αυτός με ουσιαστικά κριτήρια εκπαίδευσης, αναμόρφωσης και ουσιαστικής δυνατότητας επανένταξης στην κοινωνία; Αν δηλ. έχει αλλάξει όλο το σύστημα πεποιθήσεων σχετικά με την κουλτούρα βιασμού ,την αυτοδιάθεση , την ύπαρξη γενικά των γυναικών; Και από ποιο δικαστικό συμβούλιο θα κρίνεται αυτός ο όρος για να αποφυλακιστεί ο βιαστής ή ο γυναικοκτόνος ; Από δικαστές σύγχρονους και ενημερωμένους και, κυρίως, χωρίς σεξιστικές προκαταλήψεις ή απλώς από δικαστές που θα κοιτάνε, τυπολατρικά ,την χρονική διάρκεια παραμονής στη φυλακή και τα πειθαρχικά παραπτώματα ; Άλλωστε, και η νομολογία του ΕΔΔΑ και η ΕΣΔΑ αναφέρει, ότι κάθε χώρα πρέπει να προβλέπει προϋποθέσεις υφ' όρον απόλυσης ενός καταδικασθέντος σε ισόβια, αλλά οι αρμόδιες δικαστικές αρχές θα κρίνουν κυριαρχικά αν πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις . Θεωρούμε ότι οι προϋποθέσεις απόλυσης υπό όρον είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ από την αυστηροποίηση των ποινών, για την οποία, πολλές φορές, και η εγκληματολογία έχει επιχειρηματολογήσει ότι δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα στη μελλοντική επανένταξη του κρατούμενου. Με τη σημερινή κατάσταση δε των σωφρονιστικών συστημάτων , η επαύξηση απλώς και μόνον των ποινών θα είναι μέτρο εντυπωσιασμού και κοινωνικής αποφόρτισης .
Επιτακτική ανάγκη είναι και η επίταξη κοινωνικών μέτρων από το Δικαστήριο και στους δράστες έτερων πράξεων έμφυλης βίας, πλημμεληματικού χαρακτήρα. Και αυτό διότι, το Δικαστήριο οφείλει να συμμορφώσει το δράστη επιβάλλοντάς του μέτρα, πέρα από την επιβληθείσα ποινή. Ο λόγος για το άρθρο 337 και 333 ΠΚ. «Όποιος με χειρονομίες γενετήσιου χαρακτήρα, με προτάσεις που αφορούν γενετήσιες πράξεις, με γενετήσιες πράξεις που τελούνται ενώπιον άλλου ή με επίδειξη των γεννητικών του οργάνων, προσβάλλει βάναυσα την τιμή άλλου, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή. Για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση». Από τη διάταξη συνάγεται ότι αν η τιμή της παθούσας δεν προσβάλλεται ΒΑΝΑΥΣΑ τότε η πράξη δεν υφίσταται. Δηλαδή, φράσεις ΑΠΛΑ προσβλητικές ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΝΕΣ, δηλαδή το λεγόμενο cat calling, η λεκτική παρενόχληση στον δρόμο .
Κατόπιν απαίτησης του άρθρου 34 της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, ποινικοποιήθηκε το stalking με το άρθρο 333ΠΚ . Το αδίκημα αυτό τυποποποιείται ,σε αντίθεση με αυτό της απειλής ή άλλης παράνομης πράξης ή παράλειψης , με την επίμονη καταδίωξη ή παρακολούθηση του θύματος ,η οποία πραγματοποιείται είτε με την επιδίωξη διαρκούς επαφής μέσω τηλεπικοινωνιακού ή ηλεκτρονικού μέσου (Π.χ.αποστολή μηνυματων ηλεκτρονικού ταχυδρομίου,τηλέφωνα κλπ) , είτε με διαρκείς επισκέψεις στο περιβάλλον του θύματος , παρά την εκπεφρασμένη αντίθετη βούλησή του, προκαλώντας στο θύμα τρόμο ή ανησυχία .
Η επιβληθείσα από το δικαστήριο ποινή έχει και ειδικοπροληπτικό χαρακτήρα. Συνεπώς, για λόγους κοινωνικούς, μιας και το φαινόμενο είναι καθημερινό, πρέπει να επιβάλλεται, πέρα από τη χρηματική ποινή (όπως στη Γαλλία, όπου υπάρχει πρόστιμο 700 ευρώ για το cat calling), μια μορφή κοινωνικής εργασίας και οπωσδήποτε ψυχιατρική παρακολούθηση των σοβαρότερων δραστών ,αφού έχει αποδειχθεί η ροπή τους προς την έμφυλη βία, όπως προβλέπεται και για τα αδικήματα ενδοοικογενειακής βίας .
Επομένως , όλα αυτά τα αδικήματα πρέπει να περιβληθούν τον μανδύα των αδικημάτων έμφυλης βίας , ώστε να αυστηροποιηθεί το πλαίσιο ποινής και να εισαχθούν μέτρα αναμόρφωσης και συνειδητοποίησης του δράστη .
Δεν απαιτούμε ένα κράτος αυστηρό και μια δικαιοσύνη παρωχημένη. Απαιτούμε ένα κράτος δικαίου με ίσα δικαιώματα, με κοινωνική αλληλεγγύη, ισότιμο και αντάξιο των τόσων αγώνων. Κι αυτό σημαίνει συνεχή κι επίμονη επαγρύπνηση.
Για να φέρουμε ένα παράδειγμα αστοχίας του νομοθέτη , έγινε με τροπολογία η παραγραφή αδικημάτων του αξιοποίνου και της δίωξης πλημμελημάτων που είχαν τελεστεί έως την 30.04.2020, κατά των οποίων ο νόμος, ως κύρια ποινή, απειλεί ποινή φυλάκισης μέχρι ένα έτος ή χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας ή σωρευτικά κάποιες από τις παραπάνω ποινές. Επί πλέον το άρθ. 64 της τροπολογίας, προβλέπει την παραγραφή και τη μη εκτέλεση ποινών υπό όρο. Αναλυτικότερα, «ποινές φυλάκισης διάρκειας μέχρι έξι μηνών, ή χρηματικές ποινές ή ποινές παροχής κοινωφελούς εργασίας, που έχουν επιβληθεί με αποφάσεις, οι οποίες έχουν εκδοθεί μέχρι την δημοσίευση της τροπολογίας.
Από την ανωτέρω τροπολογία εξαιρούνται ρητώς τα εγκλήματα με ρατσιστικό πρόσημο (ΑΡ.82Α) ,πολύ καλώς , αλλά όχι της ενδοοικογενειακής βίας ,όχι των άρθρων 333 παρ1 και 337 που σχεδόν πάντοτε έχουν έμφυλο περιεχόμενο . Και ναι μεν, το αξιόποινο των αδικημάτων της ενδοοικογενειακής δεν παραγράφεται κατ’ άρθ.63, επειδή τα αδικήματα αυτά έχουν ανώτατο όριο απειλουμένης ποινής φυλάκισης που υπερβαίνει το έτος ,εν τούτοις ανακύπτει μεγάλος προβληματισμός σχετικά με την υποκρυπτόμενη παραγραφή των ποινών που έχουν επιβληθεί για τα αδικήματα αυτά, μέσω της εφαρμογής του άρθ.64 της τροπολογίας.
Κι αυτό γιατί για το αδίκημα της ενδοοικογενειακής σωματικής βλάβης, μπορεί με την αναγνώριση κάποιας ελαφρυντικής περίστασης, να έχει επιβληθεί στον πρώτο βαθμό, ποινή φυλάκισης έως έξι μηνών και να εκκρεμεί το ποινικό εφετείο, οδηγώντας με τον τρόπο αυτό στην παραγραφή της εν λόγω ποινής, μέσω της εφαρμογής του άρθ.64 της τροπολογίας.
Κι όλα αυτά ,όταν ήδη υπάρχει ο Ν. 4604/2019, ο οποίος επιτάσσει να λαμβάνει υπόψη ο νομοθέτης σε κάθε νομοθέτημα τη διάσταση του φύλου ,για την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων, πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας.
Είναι αυτό που λέμε εμείς οι νομικοί, δίκην αστείου: ότι χρειάζεται ένας νόμος που να λέει ότι εφαρμόζονται όλοι οι άλλοι.
Αυτό που καλείται να κάνει τώρα η κυβέρνηση είναι να μεριμνήσει συγκεκριμένα , ώστε να διασφαλίσει ότι θα γίνει κατανοητή από όλα τα αρμόδια μέρη η συγκεκριμένη σημασία και εφαρμογή αυτής της αλλαγής και όλων των προτεινόμενων ,μαζί με οδηγίες προς τους δικαστικούς λειτουργούς, εισαγγελείς, δικηγορικούς συλλόγους και όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, αλλά και όλα τα ΜΜΕ , με βάση τα πρότυπα της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, και όπως έχουν πράξει άλλες χώρες που έχουν υιοθετήσει σχετική νομοθεσία, για να διασφαλιστεί η ορθή και αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων .
Κύπρο, πάντως, ενέταξαν τον όρο .Έπειτα από πρόταση νόμου της Αννίτας Δημητρίου, αναπληρώτριας προέδρου της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού , εισάγεται ο όρος «γυναικοκτονία» με τροποποίηση και εισαγωγή του άρθρου 208Α του βασικού νόμου, σύμφωνα με το οποίο: «Όποιος επιφέρει τον θάνατο γυναίκας ή κοριτσιού με παράνομη πράξη ή παράλειψη, και-
α) ο οποίος είχε, έχει ή επεδίωξε να έχει προσωπική σχέση με το θύμα, είτε αυτοί συζούν ή συζούσαν είτε όχι,
(β) ο οποίος είναι μέλος της οικογένειας του θύματος, είτε συζεί ή συζούσε με το θύμα είτε όχι,
(γ) το κίνητρο για την πράξη ή την παράλειψη αποδίδεται σε λόγους τιμής, στην προστασία της υπόληψης της οικογένειάς της ή της οικογένειας του προσώπου αυτού ή σε θρησκευτικές πεποιθήσεις, ή
(δ) η πράξη ή η παράλειψη διαπράχθηκε στο πλαίσιο πρακτικής ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων κοριτσιού, ή
(ε) η πράξη ή η παράλειψη διαπράχθηκε στο πλαίσιο οποιωνδήποτε περιστάσεων αποδίδονται σε άνιση σχέση μεταξύ του προσώπου αυτού και του θύματος ή σε οποιασδήποτε μορφής διάκριση βάσει φύλου εναντίον του θύματος, είτε υπήρχε προσωπική σχέση μεταξύ τους είτε όχι, είναι ένοχος του αδικήματος της γυναικοκτονίας και υπόκειται σε φυλάκιση δια βίου».
Όπως εξήγησε η βουλεύτρια, με την πρόταση νόμου δεν αλλάζουν οι ποινές που προβλέπονται σήμερα για τέτοια αδικήματα, αλλά θα βοηθείται η Αστυνομία να ταξινομεί τις υποθέσεις της που αφορούν δολοφονίες γυναικών για συγκεκριμένους λόγους. Όπως ανέφερε η ίδια, κατά τη συζήτηση της πρότασης μπορεί να εισαχθούν και άλλες κατηγορίες λόγων που δολοφονούνται γυναίκες. Με την ταξινόμηση θα γνωρίζουν και οι Αρχές και άλλοι ενδιαφερόμενοι για το πόσες υποθέσεις γυναικοκτονιών υπάρχουν και θα λαμβάνονται και τα ανάλογα μέτρα.
Σε δηλώσεις της , η κ. Γιολίτη , πρώην υπουργός δικαιοσύνης (παραιτήθηκε πρόσφατα), ανέφερε ότι η Κύπρος ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό ευθυγραμμισμένη με το εκτενές κατευθυντήριο πλαίσιο της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, αφού τα αδικήματα βίας κάτω των γυναικών αντιμετωπίζονταν στο πλαίσιο του Ποινικού Κώδικα και άλλων ειδικών νόμων.
Παρά το ότι διέθετε, σημείωσε, ένα ικανοποιητικό νομοθετικό πλαίσιο για αντιμετώπιση των αδικημάτων βίας, εντούτοις, δεν περιείχε κάποια από τα νέα αδικήματα βίας όπως είναι η οικονομική, δεν υπήρχε περιεκτικό πλαίσιο που να στέλνει το σωστό μήνυμα για τη βία, και δεν αναγνωριζόταν η έμφυλη διάσταση της βίας.
Το νομοσχέδιο για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, είπε, το οποίο ετοιμάστηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τη σημαντική συμβολή της Επιτρόπου Νομοθεσίας, είναι ένα καινοτόμο νομοσχέδιο, το οποίο στοχεύει στην περαιτέρω ενίσχυση της υπάρχουσας προστασίας ιδιαίτερα στους τομείς της πρόληψης, της καταπολέμησης και της στήριξης των θυμάτων.
Στο νομοσχέδιο για ποινικοποίηση της βίας κατά των γυναικών που έχει κατατεθεί πρόσφατα στη Βουλή για ψήφιση, είπε η κ. Γιολίτη, περιλαμβάνεται σειρά επιβαρυντικών περιστάσεων, οι οποίες θα λαμβάνονται υπόψη κατά την επιμέτρηση των ποινών των δραστών έμφυλης βίας, όπως σε περιπτώσεις που το αδίκημα διαπράχθηκε κατά πρώην ή νυν συζύγου ή συντρόφου ή εναντίον προσώπου που είναι σε ευάλωτη θέση ή στην παρουσία παιδιού, ή από άτομο που έχει κάνει κατάχρηση ή εκμετάλλευση θέσης εξουσίας, εμπιστοσύνης ή επιρροής ή ακόμη από δημόσιο λειτουργό κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του.
Πέραν τούτου, σημείωσε, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης ήδη προωθεί την αύξηση των ποινών του Ποινικού Κώδικα στις περιπτώσεις αδικημάτων βίας και κακοποίησης που συχνά εμφανίζουν έμφυλη διάσταση, ώστε να ενισχυθεί ο αποτρεπτικός τους χαρακτήρας. Ανάλογες τροποποιήσεις σε θέματα ποινών προωθούνται και στο πλαίσιο ειδικών νόμων που σχετίζονται με τη βία.
Το νέο νομοσχέδιο για ποινικοποίηση της βίας κατά των γυναικών θα συμβάλει στη μείωση των γυναικοκτονιών
Η κ. Γιολίτη είπε πως στην Κύπρο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν σημειωθεί γύρω στις 40 γυναικοκτονίες, γεγονός που καταδεικνύει την ανάγκη για πιο στοχευμένα μέτρα άμεσης, έγκαιρης και αποτελεσματικής παρέμβασης από πλευράς όλων των αρμοδίων αρχών.
Το νομοσχέδιο για ποινικοποίηση της έμφυλης βίας, είπε η πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, στοχεύει μέσω συγκεκριμένων προληπτικών δράσεων και μέτρων στην κατάλληλη εκπαίδευση, κατάρτιση και ευαισθητοποίηση όλων των επαγγελματιών που ασχολούνται με την αντιμετώπιση της βίας σε βάρος γυναικών. Την ίδια στιγμή, σημείωσε, αποσκοπεί στην αλλαγή νοοτροπίας και στην καλλιέργεια κουλτούρας ισότητας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα, συνέχισε, στο νομοσχέδιο προβλέπεται μεταξύ άλλων ο σχεδιασμός και η διοργάνωση σεμιναρίων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τους λειτουργούς των εμπλεκόμενων υπηρεσιών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων ώστε να εντοπίζουν έγκαιρα θύματα ή εν δυνάμει θύματα βίας και να παρεμβαίνουν με στόχο την προστασία τους, καθώς και η υλοποίηση δράσεων για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.
Διευκρίνισε ότι όσον αφορά τη στήριξη των θυμάτων προβλέπεται η πρόσβαση τους σε υπηρεσίες με κατάλληλα καταρτισμένο ή εξειδικευμένο προσωπικό, καθώς και η παροχή νομικών, ιατρικών, ψυχολογικών και συμβουλευτικών υπηρεσιών, η οικονομική βοήθεια για κάλυψη των ιδιαίτερων αναγκών τους όσον αφορά τη στέγαση, την εκπαίδευση, την κατάρτιση, αλλά και βοήθεια για εξεύρεση εργασίας εκεί και όπου χρειάζεται.
Ιδιαίτερης σημασίας ως προς την προστασία των θυμάτων και την πρόληψη τέλεσης νέων αδικημάτων, είπε, είναι η δυνατότητα που παρέχεται στα δικαστήρια να εκδίδουν προστατευτικά διατάγματα, όπως διατάγματα αποκλεισμού του υπόπτου ή απομάκρυνσης του θύματος.
ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΠΩΣ Η ΚΥΠΡΟΣ !
Γ. ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ
Η εισαγωγή του όρου γυναικοκτονία στο,ποινικό μας σύστημα θα ήταν κι ένας τρόπος να ενισχυθεί η συλλογή και η επεξεργασία τέτοιων στοιχείων, που δυστυχώς λείπουν από τη χώρα μας, ώστε να καταγράφονται επισήμως τέτοια περιστατικά ως γυναικοκτονίες, αλλά και να αντιμετωπίζονται αρμοδίως από τις δικαστικές Αρχές.
Το αναφέρουμε συνέχεια αριθμούς, αυτό δεν είναι ένα είδος αριθμολαγνείας, αλλά οι ταξινομήσεις και οι κατηγοριοποιήσεις έχουν ένα πολύ σημαντικό στόχο: την ανάπτυξη πολιτικών μέχρι και την κατανομή πιστώσεων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται οι απαραίτητες δομές ψυχολογικής και νομικής στήριξης, ενημέρωσης, πρόληψης και φροντίδας.
Η Ελληνική Αστυνομία οφείλει σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές οδηγίες να δίνει στοιχεία για τις γυναικοκτονίες στην ΕΛΣΤΑΤ και αυτή με την σειρά της να τα επεξεργάζεται και να τα παρέχει στην Eurostat. Το έκανε μόνο μια φορά για το 2017.
Η Eurostat με την σειρά της, στις επίσημες οδηγίες για την εφαρμογή της ονοματολογίας ICCS στην Ευρώπη (EU guidelines for the International Classification of Crime for Statistical Purposes — 2017 edition), δεν αρκείται στην συμπερίληψη της γυναικοκτονίας στον ορισμό του κωδικού για την ανθρωποκτονία από πρόθεση, και αναφέρεται στην δημιουργία ειδικής τυπικής κωδικοποιημένης υποκατηγορίας του κωδικού 0101, ειδικά για την γυναικοκτονία.
https://ec.europa.eu/eurostat/en/web/products-manuals-and-guidelines/-/ks-gq-17-010
Μέχρι στιγμής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, τα δεδομένα που προέρχονται από τις εθνικές αστυνομικές υπηρεσίες δεν είναι συγκρίσιμα μια και δεν καταγράφονται τα ίδια στοιχεία (πχ. το φύλο, ο τόπος, η σχέση θύματος/θύτη, προηγούμενα επεισόδια ψυχοσωματικής βίας, εμπλεκόμενες υπηρεσίες). Με άλλα λόγια καταχωρείται ως μια κοινή περίπτωση ανθρωποκτονίας στην οποία απαλείφονται τα έμφυλα χαρακτηριστικά της και τα σεξιστικά κίνητρα του δράστη. Ο αριθμός των ανθρωποκτονιών στην Ευρώπη μειώνεται ενώ των γυναικοκτονιών παραμένει σταθερός. Πέρα από τα ποσοτικά, που θα πείσουν για την έκταση του προβλήματος, ποιοτικά δεδομένα που αφορούν το κοινωνικό προφίλ του θύματος και του θύτη, τη μεταξύ τους σχέση, την οικονομική εξάρτηση, τη χρήση ουσιών και αλκοόλ και γενικότερα τα κοινωνικά συμφραζόμενα της εγκληματικής πράξης μπορούν να μας βοηθήσουν να εμβαθύνουμε και να κατανοήσουμε.
Δ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
Θα ανοίξουμε αυτό το κεφάλαιο πάλι με τα λόγια της Βαλερί Μπακό από το βιβλίο της «Tout le monde savait»: «…Για να σε βοηθήσει κάποιος σε αυτήν την κατάσταση, πρέπει να σου δείξει ότι είναι παρών , ότι θα συνεχίσει να είναι σε πείσμα όλων. Να σου δώσει να καταλάβεις ότι δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ, ότι η κατάσταση που ζεις δεν έχει τίποτα φυσιολογικό και ότι θα δηλώσει παρών, όταν επιτέλους θα βρεις τη φωνή σου. Πρέπει να βρεις υποστήριξη για να κάνεις αυτό το βήμα . Μόνη σου δεν θα τα καταφέρεις…».
Αυτό σημαίνει υποστήριξη κοινωνική και όχι να τη ρωτάς υποκριτικά ,γιατί δεν φεύγει. Και η Κωνσταντίνα από την Μακρυνίτσα και η Καρολάιν προσπάθησαν να φύγουν και τις δολοφόνησαν .
ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΑΝ ;
Το ξεστομίζουν με υποκριτική δόση λύπης και έμμεσης κατάκρισης οι δημοσιογράφοι και οι «κοινωνικοί σχολιαστές» και θέλεις να τους βροντοφωνάξεις ότι εσύ την δίδαξες να μην φεύγει και δεν έκανες τίποτα για να διευκολύνεις την φυγή της ,ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΤΗΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ .
Η γυναίκα για να ξεφύγει από τον κακοποιητή πρέπει να υπολογίσει καλά το χρόνο, να σκεφτεί όλες τις διεξόδους, να μετρήσει τις ώρες, να μαζέψει κρυφά λίγα ρούχα, να κανονίσει κρυφά κάπου να μείνει και η διαδικασία αυτή δε φεύγει εύκολα από πάνω της .Κοιτά διαφορετικά τις σκοτεινές γωνίες, περπατά πάντα στον δρόμο για να μην αποκλειστεί στο πεζοδρόμιο, προσέχει τί γράφει δημόσια, δεν αποκαλύπτει τηλέφωνα και διευθύνσεις, μπαίνει σε έναν χώρο έχοντας ήδη υπολογίσει τον τρόπο διεξόδου της ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΝΩ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΝΟΧΗ.
Και μετά εισπράττει βλέμματα οίκτου ή και αποδοκιμασίας. Είναι ένα πρόβλημα που κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Οι συζητήσεις ενέχουν τον κίνδυνο να αναφέρει κάτι που θα κάνει τον άλλον να αισθανθεί άβολα . Ο κόσμος δεν ξέρει τι να πει, δεν ξέρει πώς να την αντιμετωπίσει, το πρόβλημά του λύνεται εύκολα: απλώς εξαφανίζονται.
Συνήθως στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, το θύμα καταλήγει να απομακρύνεται από τη πρότερη ζωή του - χάνει δουλειά, φίλους, σπίτι, αντικείμενα, σχέσεις – ενώ ο δράστης εξακολουθεί ομαλά την πραγματικότητά του. Γιατί η κουλτούρα μάς μαθαίνει να μένουμε σιωπηλοί, να κάνουμε τα στραβά μάτια.
Και να εμφανίζεται μετά ο δημοσιογράφος που τον ξεπλένει ,μεταφέροντας τα λόγια των γειτόνων πως «αυτό που έκανε, μεν, είναι απαράδεκτο, αλλά κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος». Ο ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΗΣ ΔΕΝ ΒΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΗΜΙΑ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Ας μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν τόσα πολλά κρούσματα βίας. Υπάρχουν γιατί ο κοινωνικός και μιντιακός περίγυρος μένει (σχεδόν) πάντα σιωπηλός. Η κοινωνική ρετσινιά , η ντροπή και οι ενοχές πέφτουν πάντα στο θύμα.
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μη κατηγορούμε ποτέ το θύμα. Μη ρωτάς το θύμα τι έκανε, μη συζητάς αν φταίει ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΥΜΑ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ. Και ,κυρίως , μη κουνάς αυτάρεσκα το δάκτυλό σου ρωτώντας την γιατί δεν φεύγει .
Πολλές φορές μάλιστα , υιοθετούν την new age φιλοσοφία πως εμείς και μόνο ευθυνόμαστε για ό,τι μας συμβαίνει και άρα καλά να πάθουμε. Αυτός άλλωστε είναι ένας σίγουρος τρόπος για να μην εξεγείρονται εναντίον της οποιασδήποτε κοινωνικής αδικίας κι απλώς να κουνούν το δάχτυλο σε όσους αδικούνται, καταπιέζονται και εκμηδενίζονται.
Ή θέλοντας να φανεί προοδευτικός κάποιος δημοσιογράφος μπορεί να μάς κουνήσει το δάκτυλο ότι πρέπει να είμαστε ανεξάρτητες, όπως μας έλεγαν και για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια: γιατί δεν θέλετε αυτόν τον νόμο, που θα βρείτε την ελευθερία σας από τα οικογενειακά βάρη …
Περιμένουμε από τις γυναικες να είναι "ανεξάρτητες" την στιγμή που η δομή της κοινωνίας τούς επιβάλλει την οικονομική εξάρτηση από τους άντρες , δεδομένου ότι αυτές θυσιάζουν την καριέρα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά, πληρώνονται λιγότερο, έχουν μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και λιγότερες ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης. Τι είδους ανεξαρτησία περιμένουμε όταν η επιβίωσή η δική τους και των παιδιών τους εξαρτάται από τον σύντροφό τους και αν πάρουν την απόφαση να φύγουν μπορεί να βρεθούν στο δρόμο ή να παλεύουν να συντηρηθουν με ένα πενιχρό επίδομα?
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως κοινωνία και η μιντιακή της αντανάκλαση γιατί, εκτός από κάποιες κινητοποιήσεις γυναικείων φορέων, η ίδια η κοινωνία δεν δείχνει όση αλληλεγγύη απαιτείται για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Θα έπρεπε να είχαμε μια κοινωνια και ένα μιντιακό σύστημα οπου οι αδύναμοι προστατεύονται, χωρις να αφήνεται πάνω τους να αυτοπροστατεύονται.
Σε αυτά τα ζητήματα δεν πρέπει να παραμένουμε αδρανείς σε μια ουδέτερη θέση. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ουδέτερη θέση. Η ακινησία σε αυτό το περιβάλλον είναι χειρότερη από το να τρέχεις προς τα πίσω. Αυτή εδώ είναι η στιγμή. Αυτή είναι η δοκιμασία μας. Προτού πληγωθεί ακόμα μια γυναίκα, προτού περισσότεροι νεαροί βιαστές μπορέσουν να ισχυρισθούν με δάκρυα στα μάτια ότι «δεν ήξεραν», η ευθύνη ανήκει στον καθένα -στους άνδρες και στα αγόρια και όλους αυτούς και αυτές που τους αγαπάνε- να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας. Κι αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να γίνει μια καθοριστική στροφή στις γνώμες ,στις απόψεις ,στην εκφορά του λόγου που αρθρώνεται στα media. Γιατί ο σημερινός είναι ένας λόγος που πληγώνει, που θυματοποιεί δευτερογενώς , που παραπληροφορεί ,που στιγματίζει το θύμα και ξεπλένει τους κακοποιητές. Τώρα είναι η στιγμή να φωνάξουμε: ΦΤΑΝΕΙ, και να διεκδικήσουμε τα ΜΜΕ που μάς αξίζουν .
Είχαμε ξεκινήσει τη καμπάνια μας για την αλλαγή του μιντιακού λόγου σε θέματα γυναικοκτονιών και ενδοοικογενειακής βίας στις 15.12.2019. Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα . Γι’ αυτό ανανεώνουμε την πρόσκλησή μας:
ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ στις γυναίκες δημοσιογράφους, αρχισυντάκτριες ,παραγωγούς κλπ , αλλά και σε κάθε εργαζόμενη στα ΜΜΕ , τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και τις καλούμε να συνεισφέρουν στην δράση μας αυτή.
ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ σε όλες και όλους μας ως καταναλώτριες/ές ενός παρηκμασμένου και προσβλητικού για την νοημοσύνη μας μιντιακού προϊόντος ,ενός προϊόντος που δεν το αξίζουμε κι ενός δημόσιου λόγου που ευτελίζει ,υποτιμά και καταδικάζει την γυναίκα στην αφάνεια .
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ #changemediaforher ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ .
